HAN ::: f. Hükümdar. Eski Türklerde Hakan da denen devlet reisi.

HAN ::: f. Yolcuların misafir olduğu bina. Kervansaray. Otel. * Ticaret ehlinin sakin olduğu yer.

HAN ::: f. Yemek sofrası. Üstüne yemek konan tepsi. * Yemek, taam. * Ahçı dükkânı, lokanta.

HAN ::: f. Okuyan, okuyucu, çağıran manasına gelir. Meselâ: Duâ-hân $ : (Niyaz ve tazarrukârane bir tezellül ile) duâ okuyan.

huvvân ::: (a. s. hâin'in c.) : hâinler, hiyânet edenler.

han ::: eski zaman oteli.

hân ::: hükümdar.

han ::: "okuyan" mânâsında son ek.

hân ::: sofra.

Han :::

1. Osmanlı padişahlarının adlarının sonuna getirilen unvan.


2. Doğu ülkelerinde yerli beyler ve Kırım girayları için kullanılan unvan.


3. Yol üzerinde veya kasabalarda yolcuların konaklamalarına yarayan yapı
   Örnek: Bir handa, yorgun argın tatlı bir uykudaydık . F. N. Çamlıbel


4. Büyükşehirlerde serbest mesleklerde çalışanların oda veya daire tutup çalıştıkları birkaç katlı yapı
   Örnek: Ömer Abit hanında bir yazıhane kiralanmış, aylıkla bir otomobil tutulmuştu. E. E. Talu


5. (Mimarlık) Eskiden kent ve kasabalarda ya da önemli kavşak noktalarında, yolcuların hayvanları ile birlikte konakladıkları, içinde ahırları, yatacak odaları bulunan yapı. Ay. bk. kervansaray.

hân ::: okuyan , sofra , hükümdar

hân ::: ‬okuyan

hân ::: ‬sofra

huvvân ::: (a. s. hâin'in c.) hâinler, hiyânet edenler.

han ::: karvansaray

HAN :::